Het kampioenschap van ALO 1

Bij het zien van de indeling van onze veldpoule was er al een beetje optimisme, dit was een poule waar mogelijkheden waren. Eenvoudig zou het niet worden, wetende dat we in diverse wedstrijden mensen zouden moeten missen, maar het doel was duidelijk: Kampioen worden!

Na de eerste wedstrijd, 11-17 winst uit bij Erasmus, groeide het geloof. Erasmus was op papier namelijk de sterkste tegenstander. De nederlaag, thuis tijdens de veldopening, tegen Movado veranderde niets aan het geloof en ondanks dat we de wedstrijden tegen ADO 2x vrij moeizaam wisten te winnen bleven wij er van overtuigd de beste ploeg uit deze poule te zijn.  Het was toen al duidelijk dat het beslist zou worden op onderling resultaat tegen Movado en de thuiswedstrijd tegen Erasmus was slechts voor de statistieken.

Zaterdag 8 juni was het zover, de kampioenswedstrijd. Winst betekende een kampioenschap voor ons, bij verlies of gelijkspel zouden de Dordtenaren de ‘schaal’ omhoog mogen houden. ALO wilde niets aan het toeval overlaten en huurde zelfs Damien Folkerts, trainer/coach van Fortuna 1, in om een gasttraining te verzorgen.

Goed voorbereid en vrij ontspannen vertrokken we naar Dordrecht waar langzaam de spanning begon toe te nemen. Niet heel raar, want het laatste officiële kampioenschap van ALO 1 is alweer een kleine 10 jaar geleden en met enkel Casper in het veld, die ook die kampioenswedstrijd als speler heeft meegemaakt, was het dus voor 7 van de 8 spelers kans op hun 1^e kampioenschap met ALO 1.

De wedstrijd werd een kopie van de thuiswedstrijd, slecht en de doelpunten waren schaars. Met ALO als duidelijk bovenliggende partij, maar doordrukken lukte niet. Meerdere keren kwamen we op 2 voor, een enkele keer op 3, maar het echte gat kon niet geslagen worden. Mede ingegeven door de vervelende wind dwars over het veld en een consequent achterverdedigende tegenstander was het vechten voor elk doelpunt. De op zich prima leidende scheidsrechter zorgde zo nu en dan ook voor veel verwarring door niet of nauwelijks te communiceren of beslissingen toe te lichten, waardoor aan beide kanten de spanning toenam wat voor behoorlijk wat frustratie zorgde.

Na een 4-6 ruststand was het plan om direct door te drukken en Movado een knock-out bezorgen. Ondanks de luide aanmoedigingen van het in groten getale meegekomen ALO-publiek, bleef het scoren een zeer moeilijke klus en vielen we echt terug op onze sterke verdediging. Uiteindelijk was het de thuisploeg die de korf als eerste wist te vinden en daarna direct op gelijke hoogte wist te komen. Bij een 7-7 stand was het Casper die opstond en 2x achter elkaar de korf wist te vinden. De laatste 10 minuten waren aangebroken en de marge was nog steeds 2 en het was zaak om het Johan Cruyffprincipe toe te passen: ‘als wij de bal hebben, kennen hun niet scoren’. Lange aanvallen met veel kansen en je voelde aan alles, als we nu het gat naar 3 krijgen speel je een gewonnen wedstrijd. Of het de spanning was of gewoon pech, maar de bal wilde er gewoon niet in. Met nog een minuut of 2 te gaan kwam Movado op 1 verschil, dus het was nog 2 minuten billenknijpen. Het ALO-publiek zette nog eens aan, Movado kreeg nog een kans op de gelijkmaker en heel even leek het een déja vu te worden van de thuiswedstrijd maar toen Casper met een uiterste krachtsinspanning de rebound wist te stelen was het voor iedereen zeker, ALO pakt de titel en promoveert naar de overgangsklasse!

Na een mooie speech, spuitende champagne en de medailles was het tijd voor de terugreis in de bus en was het nog lang gezellig in het ALOodsje.

Namens heel ALO 1 dank aan alle reserves en invallers dit seizoen, zonder jullie hadden we dit niet kunnen bereiken! Ook dank aan alle supporters, een titel vieren doe je met heel de vereniging en we zijn blij dat jullie er met zoveel bij waren.

Wouter

(192)